kapının ardında kaldığındaki gözyaşlarını kapıyı açışlarımda döküyorum

bazı gerçekler öyle olur olmadık zamanlarda "dank" ediyor ki insana...aklınız hayaliniz durur. ya da durmaz... bilemem. bilmek de istemem. ben...ben ne isterim biliyo musunuz? ben, eve koştur koştur kan ter içinde kalırcasına üsküdar yokuşlarını arşınlaya arşınlaya eve geliş, eve varış sebebim olsun isterim. ben...şu anahtarı çevirdiğim zaman kapının açılma sesiyle beni gördüğüne delirircesine sevineni isterim. ben evden çıkmadan önce "kapalı olması gereken" kapıları açık bırakmayaydım da sen olsaydın isterim. şu terlikleri ortalıkta, tatlıları sehpada bırakmasaydım da, şu şişeleri dekor olsun diye, rengarenk minderleri paletin üstüne koymasaydım, şu kule tütsüleri dikemeseydim de tütsülüğe...sen, olsaydın...kemirseydin terlikleri, tatlılara en iyi ihtimalle burnunu soksaydın, şişeleri, minderleri devirseydin, dağıtsaydın isterim. SEN - OLSAYDIN - İSTERİM ! kimse olmasaydı da sen olsaydın isterim... 

gittiğin diyara laf edemem. haşa... seçme şansım olsaydı ben de giderdim. sana hak vermiyor değilim. bu dünya yaşa-l-mak için çok acı. belki de, sen, o yüzden yaş bile almadan gittin be kızım. ömmmrün boyunca alıp alabileceğin bütttün yaşları bana tek bir yaşımda katıp gittin... bu yaşımın en güzel şeyi olup gittin be kızım. 

eve koştur koştur gelmem için sebebim olmadığı için, yürüsem belki vakit geçer, geçsin istediğim için kendimi kandırmak pahasına gerçeklerin ne olduğunu çok iyi bildiğim halde yaylana yaylana yüriyim dedim. duygularımdan kaçamayacağımı, beni böyle görsen bütün olup biteni yeryüzündeki tüm insanlardan daha iyi anladığın için yanıma yatıp burnunu boynuma sokup gözyaşlarımı, yüzümü, elimi yalayacağını, bildiğim halde yüriyim vakit geçsin istedim... bir seyyar telefon kılıfcısından çalan şarkı "bahanem" olana kadar yaylana yaylana yürüyodum. aklımdaydın...hiç çıkmıyorsun! ama yine de yürüyodum. işte, şarkı ben tezgahın önünden geçerken şey dedi; "ben hala yaşarım eski günlerde, her şeyde sen varsın, unutamadım" öyle dedi işte. depara kalktım...yine sana geldim. yoksun ! YOK - SUN

ben, ben isterdim ki...neyse ne işte miki. biliyosun, görüyosun...yani görüyo musun sen beni bilmiyorum ama eğer görüyosan...bu, bu durum yani, biraz çifte standarta giriyo annecim. ben seni koklayamıyorum, sevemiyorum, öpemiyorum ama göremiyorum bile...hoş değil annecim. anneanneme de söyle onunki de seninkinden farklı değil ! ama o yaştan mı kurtarıyo ne bilmiyorum da sen işte yaş bile almadan gittin ya. neyse. biliyosun miki. sen, herşeyi herkesten çok iyi bilip anlıyosun.

tüm bunları onların bilmesini ister miydim?.. bilmiyorum. bilseler anlarlar mı? kalıbımı basarım anlamazlar miki. ben...kimse olmasın ama sen ol isterdim. bunu bil, yeter annecim. 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

ilkelerim var ve beni satın alamayacaklar anne. sen bile...

kuralsızlıklardan, düzensizliklerden korkuyosun. kurallara uyulmadığında ne yaşadın, ne gördün acaba? sevilmeyeceğini düşünüyo olabilir misin mesela? kalkıp da adımı kural koyarken...en büyük sınavını vereceğin hiç aklına gelir miydi? kuraldan, ilkesiz kalmaktan, benden, bensiz kalmaktan korkuyosun. ve aslında tam da korkunu yaşıyosun... korkundan bana yaklaşmaktan çekinmiş, mesafeli durmuşsun hayatın boyunca. hiçbi zaman bana kendi hikayeni dürüstçe anlatmayıp ama benim anlatmamı hep beklemişsin, hatta anlatmadığımda da didikleyip kendi yöntemlerinle bişeyler öğrenmeye çalıştığın aşikar...  kendini gerçekten hiç açmamış ve bana da açtırmamışsın. bir kez olsun birlikte başbaşa sinemaya gidip film çıkışı filmi konuşmamış, date gibi özenerek yemeğe çıkmamış, birlikte keyifle gezip alışveriş yapmamış bi anne kızız biz. ben bi kural olmuş kimi zaman uygulanmış kalın yaldızlı çerçevelerle "en önemli makamların" masalarının, koltuklarının hemen arkasına asılacağım sanmıştım Atatürk...
Devamı

seninle biz.

kaç meridyen daha ötede doğunca mutlu olunur? ya da insan kaç meridyen beride olduğunda mutsuz coğrafyanın tam ortasında kendini bulur? hangi pusula senin kalbimdeki koordinatını tutturur ben ne ekinokslar görebileceğimizi bu denli merak ediyoken? dahası...bi karo parçasında da nasıl huzurlu bi dünya kurulabilir biliyoken..? ben, kimsenin döngüsünde olmak istemiyorum. ben, benim olanlarla ve olacaklarla akmak istiyorum okyanuslarca. her şeyi sevmek istediğim gibi sevmek istiyorum! ve sen, bu vahşi isteğime çok dahilsin sevgilim. ben...seni severken...bana parmak ucun dokunsa ürperen irkilen, yazdan kalma, belli belirsiz sarımtrak tüylerimin arasından, bacaklarımdan birbirimize akalım istiyorum! çoğalalımmm, yayılalım istiyorum.  ben, bakışlarımızdan çıkan umut kabarcıkları evrende muson yağmurları gibi yağsın istiyorum tüm umutsuzlukların, tüm umutsuz olanların başından aşağı. ben...seninle olalım istiyorum, olmak istiyorum sevdiğim. ham olalım, saf olalım. olup olup dolalım istiyo...
Devamı

bi kitapta şöyle diyordu: "korkaklar bin kere ölür, cesurlar bir kere." sen... yine de ölme.

benim için neyin iyi olacağına karar verip gittin. bense biraz daha didişelim istiyodum. zaten dün gece sen de öyle söylemiştin. "söv, kus, bağır, çağır istediğin kadar" diye. e ben de ona güvenmiştim. didişmek isterken bi anda... nereye gittin? niye böyle oldu ki? gerçekten gittin mi?  beynimin içinde bunlar dönüp dururken kendimi patlıcana verdim. ikimizin de hastası olduğu bişey neticede. umarım sana duyduğum hıncı, özlemi, öfkeyi, sevgiyi ve duyduğum ama adını koyamadığım bilimum hissi patlıcanlardan çıkarıp dünyadaki sera, bağ bahçe, stok falan ne varsa tüketmem. zira bu diğer tüm patlıcan severlerin sonu olur. köz patlıcan salatasız bi dünya düşünülemez neticede. ve ben, şu ahir ömrümde kimsenin üzüntüsüne sebep olmak istemem.  her yazışmamızda tammm dibe çökecekken kum tanelerimi havalandırıyosun. suyu berraklaştırmaya çalıştığım süreçte daha çok bulandı. anlamıyosun. sadece kendim için değil. bunu senin için de istemiştim oysa. hoyratça ille şimdi de şimdi diye tuttur...
Devamı